Goede duiken, moeilijke duiken en afscheid nemen van duiken (Sam)

Het voornaamste van vorige week was het feit dat ik mijn perfecte reputatie had vernield door te verdwalen op een van de duiken. Ik maakte een klein stukje goed door dezelfde duik later die week opnieuw te gidsen, op mijn gebruikelijke perfecte niveau.

Ik besloot aan te bieden om de duik bij Las Eras te gidsen, wat ik nog nooit eerder had gedaan, uiteraard onder toezicht van Melissa. Dus we sprongen het water in en zwommen naar ons gebruikelijke afdalings-punt.

Er stond een ontzettend sterke stroming en het zicht was doordoor maar zo’n 5 meter. Daarna ging ik de verkeerde kant uit, wat de situatie niet echt hielp, dus na zo’n 5 minuten nam Melissa het van me over. Hierna ging de duik prima, hoewel het een zeer korte duik was vanwege de slechte weersomstandigheden.

De mensen op deze duik, Ann, Andreas, Kevin en Lydia kregen ondanks de omstandigheden toch allerlei prachtige onderwater dieren te zien. We zagen een kleine octopus, felgekleurde papegaaivissen en ontzettend lange trompetvissen.

De volgende dag namen we Ann mee naar Poco Naufragio, met de bedoeling om met de roggen te spelen, net zoals vorige week. Deze keer waren de roggen echter niet zo geïnteresseerd. Stumpy liet zich heel even zien, maar het was vooral de kleine rog die ons entertainde. De drie murenen waren ook weer op hun vaste plek te vinden, wat altijd erg leuk is om te zien. De volgende duik in onze planning was naar Starfish Bay, met veel interessant zeeleven zoals kleine krabbetjes, gestreepte zeebrasems en uiteraard heel veel zeesterren.

Honderd duiken! Een grote mijlpaal, denk ik zo. Om het te vieren dook ik niet naakt, maar in plaats daarvan deed ik een nachtduik. Niet dat ik zoveel keuze had, want deze maakt deel uit van mijn Divemaster cursus. Pete gidste dit keer en ik vond de duik schitterend! De lichtgevende beestjes in het water waren adembenemend. Er waren ook een heleboel interessante vissen te zien zoals koraaljuffertjes, lipvissen en soms zelfs een ballonvisje.

Sinds ik hier ben heb ik vaak gehoord dat mensen hun hand naar een poetsgarnaal uitsteken en dat die dan tussen je nagels schoonmaakt. Ik had dit nog nooit gedaan totdat we naar Pequeño Valle gingen voor Ann’s laatste duik. Het is een hele ervaring om je hand te laten poetsen door een poetsgarnaal. Uiteraard zagen we ook een heleboel vissen en krabben tijdens de duik.

De andere stagiaires die uiteraard maar wat rond hebben gehangen, zijn eindelijk aan hun rescue cursus begonnen. Ik kreeg de kans om een handje te helpen. Ik kan me mijn eigen rescue cursus nog herinneren, die ik in Engeland deed. Ik kan me voorstellen hoe leuk het is om de praktische sessies te doen in water waarin je niet contant aan het rillen bent en je meer dan 3 meter voor je uit kunt zien. Ik vond het vooral erg leuk om de “duiker in paniek” skills te doen, waarbij je probeert de ander zijn masker af te trekken.

Ik moet helaas eerder naar huis dan gepland, dus dit zal mijn laatste blog zijn. Het is allemaal een beetje deprimerend aangezien ik terugkeer naar temperaturen van maximaal 5 graden en ’s ochtends weer het ijs van de ruiten moet krabben. Het betekend ook dat ik het zonnebaden, buiten zwemmen en korte broeken dragen moet achterlaten.

Waarschijnlijk moet ik nu eigenlijk een korte opsomming moeten doen van wat ik heb geleerd, dus in het kort: Ik ben best wel perfect geworden! Het voornaamste is dat ik denk dat als je iets doet, je het maar beter goed kan doen, en dit geldt voor alles.

De stage is maar net wat je ervan maakt, en als je zeker wilt weten dat je er het maximale uit haalt, kan je maar beter al je energie erin steken en ontzettend je best doen. 

Hopelijk kan ik hier snel weer terugkeren, om soort van te ontspannen.

Voor nu is het Adios.

Sam (Popeye)