PADI Divemaster.... eindelijk :)

Eindelijk! Hetgeen waarop ik al deze weken gewacht heb, is deze week bereikt. Ik kan mezelf nu een PADI Divemaster noemen!

Ik logde mijn 60e duik en dat prachtige rode Divemaster t-shirt, en alles wat daarbij hoort, is nu van mij!

We staan vroeg op, gaan naar de shop, maken een paar fouten met de kit, gaan duiken, maken nog een paar fouten, wassen de kit, maken nog een paar fouten en gaan terug naar de shop – waar we nog meer fouten maken. Net hoe we het willen! :)

Alice’ 300^e duik was bij Poco Naufragio. We zwommen wat rond met de murenen en zagen een reusachtige pijlstaartrog. Dit was dezelfde dag als dat ik mijn 60^e duik deed. Ik gidste de duik met Andreas, Lydia en Mahmoud. Ik had de grote eer om de leiding te hebben over de camera en nam een paar foto’s.

De volgende dag gingen we naar Las Eras met een Russische klant. De gast was een freediver met weinig ervaring in scuba duiken, maar al bij al deed hij het prima. Wat ik me vooral herinner van deze duiken bij Las Eras was dat ik moeite had om hem bij te houden (hij was mijn duikbuddy) wat zeer vermoeiend was, aangezien hij zijn ontzettend lange freediving vinnen droeg.

De volgende dag gingen we naar een plaats genaamd Tabaiba, waar een wrak ligt. We gingen erheen om Lydia’s wrakduik specialty te doen. Voor de allereerste keer ervoer ik hoe het voelt om vertigo te hebben. De grote sleepboot lag gekanteld naar één zijde op de bodem en ik paste me automatisch aan op de ligging van het schip, hier was mijn maag het niet helemaal mee eens. Gelukkig wist ik mezelf te corrigeren voordat de vertigo me overweldigde.

We eindigden de duiken bij Tabaiba met een kopje koffie bij een lokale bar, het was heerlijk om een uur lang lekker ontspannen te kletsen en te lachen voordat we terug gingen naar de haven om de kits te wassen.

De volgende dag hadden we Nederlandse klanten en we deden twee duiken bij de duikstekken genaamd “El Delfin” en “Pequeño Valle”. Het zien van deze duikstekken was een nieuwe ervaring voor me – dus genoot ik er uiteraard ontzettend van.

Tijdens de duik die we deden bij Pequeño Valle, kwamen we een paar roestige oude kooien tegen op de bodem, achtergelaten door vissers. In een van de kooien zaten een trompetvis en een paar koraaljuffertjes gevangen. Ik weet niet zo goed waarom, maar de arme diertjes gevangen in die kooi maakten een grote indruk op me. De wreedheid van sommige individuen kan niet omschreven worden met woorden. (nou, waarschijnlijk kan dat wel, maar ik weet niet of mijn blog door de censor heen komt als ik dat probeer) Uiteraard lieten we de vissen vrij, waarna we onze duik voortzetten.

Lydia begon aan haar DSD Leader en ik had de eer om haar en de twee deelnemers te assisteren onder het toeziend oog van Alice. Al bij al, deden we het best wel goed met de twee deelnemers, maar ik moet toegeven dat het moeilijker was dan ik had gedacht om een oogje op beide te houden en om hen iedere keer op te vangen dat ze omvielen.

‘s Avonds gingen we allemaal samen uit naar een plek genaamd Showtime. Het was een bar/restaurant met een musical thema. Ze deden een geweldige show en voerden de highlights van enkele beroemde musicals op.

Wat ik het meest geweldig vond aan deze plek, was het feit dat de obers onze glazen constant bleven bijvullen, zodra we ongeveer een derde van ons bier op hadden. (In mijn opinie dronk ik slechts een half glas bier die avond, maar aangezien ik met Pete op mijn rug eindigde en de parkeerplaats op en af rende, schreeuwend als een gek, moet ik haast wel 2 glazen bier op hebben).

Meer van mij volgende keer.

Dennis