Week 2 - De week van de pijnlijke billen en de trotse papa! (Susanne)

Week 2 - De week van de pijnlijke billen en de trotse papa! (Susanne)

Laten we de blog van deze week eens met een korte quiz starten:
- Ziet jouw lichaam er iedere dag een beetje meer uit als dat van een vrouwelijke body-builder??
- Heb je last van spierpijn 24/7??
- Val je bijna in slaap tijdens je 15 min. Durende drijf- examen?
-  Heb je moeite om je ogen open te houden na 4 uur ’s middags??
- Bestel je tegenwoordig halve ‘Pints’ in plaats van hele??
- Bestel je tegenwoordig water in plaats van een halve ‘Pint’??
- Sla je tegenwoordig de gezellige after- work borrels maar over omdat je liever een middag dutje doet??
- Zit je weleens om 9 uur ’s ochtends op een boot, hardop schietgebedjes te maken in de hoop dat de dag snel eindigt en dat je niet over of in het bijzijn van de klanten moet kotsen??

Wanneer het antwoord ‘ja’ is op de bovenstaande vragen: GEFELICITEERD, je hebt net je tweede week van je DM- stage overleefd!

Eigenlijk is mijn tweede week van mijn stage super goed begonnen; ik had mijn welverdiende dagje brij, maar daarna sindsdien heeft mijn leventje veel ups en downs gekend.

De eerste dag terug in de duikshop en ik besloot onbewust om maar eens te checken of de trappen naar het zwembad werkelijk zo glad waren wanneer ze nat zijn als iedereen beweerd. Ik ben nu in staat om dat dus te bevestigen. Nadat ik van de trap gevallen was, werd de dag alleen nog maar erger. Het was mijn eerste dag op boot-cover (dus de boot bewaken terwijl de rest naar mooie  visjes aan het kijken is!). Met veel zelfvertrouwen en veel zin begon ik de dag, ik laadde de duikuitrusting aan boord, maakt de boot los van de kade en sprong in mijn eigen wetsuit…..tot nu toe geen vuiltje aan de lucht!

Eenmaal uit de haven merkte ik dat de golven slecht een klein, klein, klein beetje groter waren dan de week tevoren, wat er eigenlijk voor zorgde dat de boottocht naar de duikstek super was, op en neer hupsend op de zijkant van de RIB en zelfverzekerd lachend naar de klanten die er iets wat minder zelfverzekerd bij zaten. Eenmaal aangekomen bij Yellow Mountain en nadat alle duikers in het water waren, begon mijn staar- wedstrijd met de horizon. 30. Minuten star voor mij uit kijkend uit angst dat ik anders mijn ontbijt aan de vissen zou voeren, diep inademend en wanhopig biddend dat de dag snel zou eindigen of dat de boot gewoon zou zinken (wanneer je zeeziek bent, ben je tevreden met alles!). Tussen de duiken door kreeg ik gezelschap van de klanten die of te moe waren om te duiken of zelf ook zeeziek waren. Dus daar zaten we met z’n drieën, stil voor ons uitstarend op de boot voor nog eens 30 minuten. Ik denk dat wij de gelukkigste mensen op aarde waren toen de haven eindelijk weer in zicht kwam!

Dinsdag had ik zelf een cursus-dagje, waarin ik mijn fish-ID specialty dive heb gedaan bij Aliën Rock (één van de divestekken bij Yellow Mountain). Tijdens de tweede duik mocht ik de camera mee onderwater nemen, wat in het begin zeker een uitdaging was! De vissen werkten op mijn zenuwen door natuurlijk niet stil te zitten, dus de zee-egels (die we normaal gesproken dood steken) werden in één klap mijn nieuwe modellen/slachtoffers, zo waren ze tenminste nog goed voor iets! Aan het einde van de duik ging het al een stuk beter en begon ik ook werkelijk plezier te krijgen in het nemen van de foto’s.

Nu ik het onderwerp ‘zee-egels’ toch al heb aangesneden; ik kan jullie met trots vertellen dat ik vandaag mijn eerste zee-egels heb doodgestoken! In het begin vond ik het een beetje een vreemd idee (misschien wat richting het psychopate), maar, wanneer je er eentje te grazen hebt genomen, is het gemakkelijk om in een serie- moordenaar te veranderen (eigenlijk geeft het killen van de zee-egels me een goed inzicht in de gedachtewereld van sommige jongeren waarmee ik in de Jeugdgevangenis thuis werk….gek genoeg hebben we blijkbaar meer gemeen dan ik dacht!). Voor de duidelijkheid; de zwarte- zee-egels komen oorspronkelijk niet voor in de wateren rond Tenerife, ze liften mee met de boten die vanuit Afrika hierheen komen en lossen zichzelf in de wateren rond de Canarische eilanden. Hier vormen ze echt een pest, ze eten zeeleven op, en hechten zich aan de rotsen en de koralen.  Ze hebben geen natuurlijke vijanden waardoor ze zich razendsnel voortplanten en een bedreiging vormen voor de duikstekken en het onderwaterleven. Het dood maken/ dood steken van de zee-egels is noodzakelijk voor de handhaving van de wateren en het zeeleven rond Tenerife.

Deze week heb ik ook mijn eerste duik van mijn navigatie specialty gemaakt, wat eigenlijk vrij gemakkelijk ging. 

Daarnaast heb ik ook de eerste duik van mijn SMB- specialty gemaakt. Met dank aan onze (naar eigen zeggen) doodelijk- zieke instructeur Gareth (hij kan ervoor zorgen date en pijnlijke keel klinkt alsof hij werkelijk aan het dood gaan is!), moest deze duik herhaald worden, maar mij hoor je niet klagen, meer duiken en meer oefening is voor mij prima!). Het assisteren van Gareth bij een paar andere duiken en cursussen is een erg interessante en leerrijke ervaring geweest (en niet alleen omdat we veel octopussen gespot hebben deze week). Iedere klant en iedere duiker is anders en dat maakt het een uitdaging om de juiste assistentie te verlenen zodat iedereen een super duikervaring heeft. Het draait niet alleen om de vaardigheden, maar het heeft ook veel te maken met het ‘lezen’ van de duikers en de klanten en het inspelen op hun ervaring, wensen en verwachtingen.

Het ‘moment supreme’ van deze week waren de testen rond het uithoudingsvermogen die we aflegden op dinsdag en woensdag. Ikzelf en de All-stars hebben erg goede resultaten behaald en we hebben zelfs de complimenten gekregen van de grote baas zelf, die erg ‘trots was op zijn kinderen’. De volgende dag hadden we allemaal weke benen en hadden we moeite de trappen op te wandelen, maar we scoorden allemaal een 4 op het onderdeel ‘voorttrekken van de vermoeide duiker’ en op de 800m. snorkelen, allemaal een 3 op de 400 m. zwemmen en een 5 op de oefening rond het drijf-vermogen! We rock!!

Tweede hoogtepunt van de week waren de dolfijnen die ons kwamen begroeten tijdens de boottocht vanuit de haven naar duikstek Poco Naufragio en Pequeno Valle. Het maakt een heleboel goed wanneer het 8.30 ‘s ochtends is, je billen nog pijn doen van de val van de trap, je benen je niet kunnen dragen omdat je de dag ervoor de examens rond uithoudingsvermogen hebt afgelegd, en je kan rustig op de boot genieten van de opkomende zon en de dolfijnen slecht 3 meter van je vandaan!

Samengevat: Het is een erg drukke week geweest, met erg laaaaange dagen, ik heb veel ervaring opgedaan met het assisteren van de instructeurs, heb mijn uithoudingstesten afgelegd, ben naar veel nieuwe duikstekken geweest en heb slechts 3 bier- boetes gekregen!

Ik kijk al uit naar volgende week!

Groetjes  Susanne